บทกลอนวันเกิด

งานวันเกิด   ยิ่งใหญ่  ใครคนนั้น
เป่าเค๊กกิน เหล้ากัน บ้างสูบผง
หลงลาภยศ  สรรเสริญ เพลินทะนง
วันเกิดส่ง    ชีพสั้น   เร่งวันตาย

อีกมุมหนึ่ง  ซึ่งเหงา  น่าเศร้าแท้
หญิงแก่ๆ   นั่งหงอย   และคอยหาย
โอ้วันนั้น   เป็นวัน ฉันเฉียดตาย
วันคลอดสาย  โลหิต  แทบปลิดชนม์
วันเกิดลูก  เกือบคล้าย  วันตายแม่
เจ็บท้องแก่   เท่าไร   มิได้บ่น
กว่าอุ้มท้อง   กว่าจะคลอด   รอดเป็นคน
เติบโตจน   บัดนี้   นั่นเพราะใคร

แม่เจ็บเจียน   ขาดใจ   ในวันนั้น
กลับเป็นวัน   ลูกฉลอง   กันผ่องใส
ได้ชีวิต   แล้วก็หลง   ระเริงใจ
ลืมมารดา ผู้ให้ เจ้าเกิดมา

ไฉนจึง     เรียกกัน   ว่า"วันเกิด"
น่าจะเรียก   "วันผู้ให้เกิด"  จะถูกกว่า
คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา
ให้มารดา ของเจ้า เฝ้าดูแล

เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ
ควรที่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่
ระลึกถึง พระคุณท่าน ประเสริฐแท้
อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว